Once upon a time, I had the chance to go to Baguio City for the TURD Talks together with my co-learners and mentor. It was my first time to be in Baguio and I was so excited because FINALLY I would feel the I-<3-Baguio-feels. Alam kong malamig don so, I would have enough reasons to wear stockings, I would have enough reasons para hindi maligo ng ilang araw kasi hindi naman ako pagpapawisan sa sobrang lamig. lol
We finally came to the University of the Cordilleras (UC) around 3 AM. Kinaylangan muna naming ayusin ang mga gamit namin bago kami makapag-pahinga, pero actually, pagkatapos namin mag-ayos ng gamit ay wala na kaming oras para magpahinga dahil we need to practice pa yung mga talks namin...KAYA RAK!
Around 6AM, this woman came to our room. She was wearing this long, brown, leather jacket and blue scarf around her neck. Matangkad sya and she walked, talked, dressed with sophistication. Nung makita nya ako, sabi nya sa mentor ko, "O, may bata pala kayong kasama?"
Nung una natakot ako kasi tumuturo sya sa direksyon ko, eh hindi naman na ako bata --hindi kaya may nakikita syang hindi namin nakikita...may batang multo ba dito? --pero natatawang sinabi ng co-learners ko na ako yung tinutukoy ni Ma'am.
Natawa nalang ako. At first, I was intimidated kasi naa-amaze ako sa grace nya at sa pagka-suave ng boses nya, parang ayaw ko ng magsalita...
But, she was very nice to us and she gave us a freezing tour around UC. Natuwa ako sa mga estudyante, mga naka-boots, makakapal na jacket, scarfs, yung iba naka-coat, parang yung mga nakikita ko sa movies --ang lakas maka-feeling nasa America. Habang ako, nanginginig suot ang black hooded jacket na ang lakas maka-Eminem. The faculty was very nice as well.. Tahimik lang kami ng mga co-learners ko na naglalakad, tumitingin-tingin at naninigas sa lamig --kinaylangan yata naming mag-tapikan para malaman kung buhay pa ba yung isa't-isa eh, baka na-Frozen na kakanta ako ng "Let It Go" pero, may favorite part in the tour was the breakfast treaaaaat!!!
Nakahain na ang mga kakainin namin for breakfast nang dumating kami sa university canteen. Ready na ang lahat. There were fried daing na bangus, fried rice, adobo, etc. For our drinks, merong Nescafe. Napalunok-laway ako nung makita ko yung kape, kasi hindi ako umiinom ng kape kasi sumasakit ulo ko kapag nakakainom ako ng kape, ewan. Marahil dahil sa laking kape ako at hindi laking Bear Brand kaya sabi ng utak ko, "Tama na."
Patay...walang panulak, man.
Nagsimula kami kumain. Hindi ko sinabi na hindi ako umiinom ng kape, kasi nahihiya ako. Sila naman na ang nag-handa ng mga kakainin namin kaya naisip ko, "Bahala na. Magbe-behave naman siguro ngayon yung brain ko."
Habang kumakain ay nag-uusap sila Ma'am at mentor ko at paminsan ay natatanong din nila ako at yung mga kasama pa namin. Hanggang sa, napansin ni Ma'am na hindi ko iniinom yung kape.
She gently touched my right hand, "O, kape! Don't you drink coffee?" tanong nya sakin na medyo nagulat.
"Hindi po eh," sagot ko.
"Bakit di mo sinabi?"
"Sumasaki--"
"What do you like?" she interrupted.
"Milo nalang po," nahihiyang sagot ko. Alam kong tonic yung Milo, pero mas okay na'yun kaysa kape.
Mabilis na hiniling ni Ma'am sa mga workers ng canteen na bigyan ako ni Milo. At nang binigay na sakin yung Milo, sabi ko sa isip ko...Yes!
"Thank you po!" sabi ko kay Ma'am.
"Alam mo, sa susunod magsasabi ka. Walang masama dun," panimula ni Ma'am na sinang-ayunan ng mentor ko, "Alam mo kasi, nasanay tayo eh, naturo na ng mga magulang natin na kung ano nalang ang nilagay dyan (hapagkainan), hwag ng mag-reklamo."
"Pero kaylangan mong mag-salita. That's why, you know, students I know from UP (malapit-lapit lang kasi ang UP Baguio sa UC), they are outspoken. Marunong silang mag-salita, but many people see it as what?" there was a pause, "Kabastusan. But it's not. It is, kung ano sila eh, it's authenticity. Kaya next time, magsasalita ka ha..."
All the while that she was talking, I was just staring and listening at her.
I realized, I love her.
Gusto ko sanang itanong, e pano kunwari gusto ko ng Milo, kaso kape lang talaga meron walang pambili ng Milo...kaso nasagot ko rin sarili ko, "eh 'di magtubig."
Pero, seriously, I'm glad to hear that from a professor and that experience between Nescafe and Milo taught me that it's normal for people to say you're being rude or even hate you when your being real -you just can't please everybody, but you just gotta say what you feel and keep it 100% real. Ghaaad, I'll never forget her...and that Nescafe Classic...and of course, that Milo.
#UtakAtPuso
